Okres od drugiej Niedzieli po Bożym Narodzeniu do Święta Ofiarowania Pańskiego jest krótki ale naznaczony głębokimi przeżyciami liturgicznymi. Jeden z nich to niedziela Chrztu Pańskiego, dzień w którym wiara i wzrok chrześcijan kierują się nad Jordan, gdzie dorosły Jezus przyjął chrzest z rąk Jana Chrzciciela, ostatni z proroków Starego Testamentu który pozwolił nam przechodzić od nadziei żydowskiej do nadziei chrześcijańskiej. Jezus przyjmując chrzest, potwierdził pełną solidarność z grzeszną ludzkością. Ale wyznacza również nowy etap w odniesieniu do przeszłości biblijnego Izraela. Jezus zapowiada i urzeczywistnia nową przyszłość, która stała się możliwa i istnieje dzięki sakramentowi chrztu.
« Słuchajcie Mnie, a jeść będziecie przysmaki i dusza wasza zakosztuje tłustych potraw », mowi Bóg w pierwszym czytaniu z Księgi proroka Izajasza. Ta druga cześć nazwana Deutero Izajasza została napisana na wygnaniu w Babilonii po zburzeniu Świątyni Jerozolimskiej, w takim czasie w którym Izraelici żyli daleko od Ojczyzny. Ten czas w którym wygnanie oznaczyło kryzys Tradycji bo ginęli strażnicy pamięci, trzeba było ocalić od zapomnienia to co stanowiło fundamentem religii Biblijnego Izraela : wiara. A wiara Izraela jest związana z Przymierzem który Bóg zawarł ze swoim ludem. W tym fragmencie, Izajasz pisze o przysmakach i tłustych potraw, zachęca aby kupić i spożywać, nawiązuje w tych terminach do oczekiwania obietnic mesjańskich które miały nadejść i na których Izraelici czekali. Tutaj Bóg jest ukazany jako czuły, ojcowski ze swoim ludem. Chce pocieszać Izraelitów na wygnaniu, chce im dać otuchy « Nakłońcie wasze ucho i przyjdźcie do Mnie, posłuchajcie Mnie, a dusza wasza żyć będzie ». Ale przede wszystkim pragnie im przypomnieć kim są jako naród : « Zawrę z wami wieczyste przymierze: są to niezawodnie łaski dla Dawida ». To obraz pocieszenia i nadziei które Pan Bóg chce wlać w serce swego ludu, aby ten lud wiedział, że mimo przeszłych trudnych etapów jak przebywanie na pustyni lub wygnanie, albo raczej poprzez tych bolesnych epizodach Bóg prowadzi tych których wybrał, nawet jeśli oni nie rozumieją ponieważ « myśli Jego nie są myślami naszymi ani nasze drogi Jego drogami ».
Niedzielny porządek liturgii Słowa jest tak przemyślany, że pierwsze czytanie i Ewangelia się uzupełniają, tak aby Stary Testament przygotował Nowego a Nowe wypełniał Starego. « Szukajcie Pana, gdy się pozwala znaleźć, wzywajcie Go, dopóki jest blisko! ». Z Izajaszem, oczekujemy konkretnej postaci która zbawi. To on pisze o Emmanuelu,o sprawiedliwym królu mesjańskim. Ewangelia dzisiaj nam prezentuje chrzest Jezusa jako punkt zwrotny w Jego życiu : podczas tego wydarzenia zostaje On namaszczony przez Ducha i rozpoczyna swoją misję jako Mesjasz. Porusza mnie fakt, że w samym czasie kiedy Syn w pełni oddaje się zadaniu, do którego został powołany przez Ojca, to Ojciec utwierdza Jego tożsamość jako Syna Bożego : « Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie ». Gdy na Jezusa zstępuje Duch, a Bóg mowi o Nim jako o tym w którym ma upodobanie, myślimy o Izaaku, umiłowany syn Abrahama który też miał być złożony na ofiarę. W Psalmie 2, 7, Bóg zwraca się do króla Izraela : « Tyś jest Synem moim, Ja Ciebie dziś zrodziłem » i obiecuje, że da mu jako dziedzictwo wszystkie narody ziemi. Wreszcie w Księdze Izajasza (42,1), Bóg tak mowi o słudze który wiernie wypełni Jego wolę : « Oto mój Sługa, którego podtrzymuje, Wybrany mój, w którym mam upodobanie ».W myśli hebrajskiej określenie umiłowany syn oznacza właśnie jedynego syna, tego na którego się czekało, tego najważniejszego. Ale wiemy, że mimo wszystko Bóg nie oszczędza pierwszego, umiłowanego Syna. Ale Go kocha. Zawsze.
Synostwo Boże nie oznacza, że będzie łatwo. Izaak, cierpiący sługi Yahwe, Jezus nam pokazują, że synostwo łączy się z pewną misją, często wymagającą. Ale możemy być pewni, że obecność Boga stale nam towarzyszy. Jeżeli Pan wymaga od człowieka coś trudnego, szlachetnego, wzniosłego, niezwykłego, to daje mu siłę, aby mógł to przyjąć i przeżyć. Nigdy nie zostawia człowieka samego. Bo kocha. Zawsze. Dzisiaj, te slowa są wypowiadane nad każdej z nas : Tyś jest moim synem, córką umiłowaną. Dopiero gdy przyjmiemy naszą tożsamość jako umiłowanych dzieci Ojca, my również będziemy w stanie odważnie podjąć się misji, do której powołuje nas Bóg.
