S. Eligia Stawecka – Siostry Serafitki

Życiorys s. Eligii - Leopoldyny Staweckiej

Żyję pełnią szczęścia najwyższego jakie może być na ziemi. Treść tego zdania, zanotowała s. Eligia Stawecka, realizująca swoje powołanie zakonne w Zgromadzeniu Córek Matki Bożej Bolesnej (Sióstr Serafitek).
Kim była?

Siostra Eligia Leopoldyna Stawecka urodziła się 11 października 1896 r. w Bochni jako córka Michała i Marii zd. Depta. Na chrzcie otrzymała imiona: Leopoldyna Julia. Zdrobniale zwracano się do niej imieniem Olga. Szkołę podstawowa ukończyła w Bochni. Wzrastała w atmosferze rodzinnej, której towarzyszyło patriotyczne pragnienie Polaków odzyskania niepodległości Ojczyzny. Wychowana w wierze katolickiej, otoczona pięknem przyrody, umacniała w sobie podwaliny osobowości otwartej na duchowe wartości, mocnej, odważnej, nastawionej na działanie, posiadającej wysokie poczucie wolności, umiłowania prawdy, zdolnej do ofiary, wrażliwej, dostrzegającej potrzeby bliźnich. Żywy kontakt z Bogiem, już w dzieciństwie pojawiające się marzenia i pragnienia misyjne oraz związane z powołaniem zakonnym, głęboko zapadały w jej świadomość, wyrażając się w całym jej życiu w postawie maksymalizmu i pasji.

Bardzo bogatym i charakterystycznym etapem życia Olgi Staweckiej był jej udział w walkach o niepodległość Ojczyzny, obejmujący lata 1914 – 1921.

W 1914 r., wraz z wybuchem pierwszej wojny światowej, Leopoldyna włączyła się czynnie w odrodzenie kraju. Jako siedemnastoletnia dziewczyna wstąpiła do Legionów Polskich i nawiązała kontakt ze Związkiem Strzeleckim. Krótki czas walczyła na froncie. Ukończyła kurs sanitariuszek, po czym podjęła służbę w szpitalu wojskowym w Krakowie. Z rozkazu Naczelnego Komitetu Narodowego pracowała też w austriackim szpitalu w Bochni, by móc czuwać nad rannymi legionistami.

W roku 1918 dołączyła do walk polsko-ukraińskich. We Lwowie wstąpiła do Ochotniczej Legii Kobiet (OLK), organizowanej przez major Aleksandrę Zagórską. Wraz z „Orlętami” mężnie broniła miasta Lwowa. Za walkę o Lwów otrzymała odznakę „Orlęta”, a później stopień porucznika Wojska Polskiego.

W 1919 r. zdała maturę wojskową. Walczyła pod Leodyką. W tym też roku została samodzielną komendantką oddziału OLK w Stanisławowie, a w styczniu 1920 r. komendantką Legii Lwowskiej.

Duży wpływ na życie Leopoldyny miały autorki polskiej literatury, jak: Elżbieta Orzechowska, Gabriela Zapolska, Helena Mniszek. Z Zapolską łączyła Olgę osobista więź, a z Mniszek korespondowała do końca swojego życia.

Początkiem 1920 r. Stawecka zawarła z kapitanem Józefem Popkowskim związek małżeński, który ze względu na niedopełnienie i na jej prośbę, został w 1924 r. rozwiązany dyspensą z Rzymu – Matrimonium ratum non consumatum.

W lipcu 1920 r. Olga wyruszyła na front wojny polsko-radzieckiej i walczyła w obronie Wilna. Brała udział w tragicznym przesunięciu armii narodowej aż pod Warszawę. Ze swoim oddziałem osłaniała uciekające wojsko polskie. Została ranna w prawe płuco. Pomimo osłabienia, w sierpniu stanęła do walki w obronie Warszawy, angażując się w to historyczne zwycięstwo Polaków, zwane „cudem nad Wisłą”. Za tę walkę otrzymała stopień porucznika Wojska Polskiego, odznaczenie „Krzyż Walecznych” i odznakę „Za trud ofiarny”. Końcem roku 1920 objęła dowództwo nad Legią Warszawską.

Po osiągnięciu przez Polskę pewnej politycznej stabilności, Leopoldyna zaczęła poszukiwać innych form realizacji swojego ideału poświęcenia się dla dobra innych. Podjęła decyzję rezygnacji ze służby wojskowej. Kiedy jednak wybuchły w maju 1921 r. walki związane z III Powstaniem Śląskim, wzięła udział w tym boju. Po tym ostatnim żołnierskim zrywie, weszła na dalszą drogę rozeznawania.

Ostateczną decyzją oddania swego życia dla wzniosłych celów było wstąpienie 15 listopada 1924 r. do Zgromadzenia Córek Matki Bożej Bolesnej (Sióstr Serafitek) w Oświęcimiu. Rozpoczęła tym samym realizację daru łaski, której światło zapalił Bóg w jej sercu już w dzieciństwie. Teraz, jako kobieta dojrzała poprzez trudy walki i osobiste zmagania, z duchowym zapałem, oddała się całkowicie Chrystusowi poprzez podjęcie formacji zakonnej i złożenie ślubów: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Otrzymała imię zakonne – Eligia. Uzupełniając w Warszawie wykształcenie o profilu pedagogicznym, pracowała jako wychowawczyni w Domu Dziecka, prowadzonym przez siostry w Oświęcimiu. Odznaczała się umiłowaniem Boga i bliźniego, głębokim życiem modlitwy, ofiarnością, stanowczością, pracowitością i ewangelicznym radykalizmem. Już jako siostra zakonna otrzymała od władz państwowych „Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1920” oraz odznakę „Za ofiarną pracę”.

Życie zakonne s. Eligii zostało naznaczone cierpieniem. Zachorowała na gruźlicę, która rozwinęła się u niej jako następstwo przestrzelonego płuca i niestrudzonej pracy. W celach leczniczych wyjechała do Białki Tatrzańskiej i podejmowała leczenie w szpitalu w Zakopanem oraz w Nowym Targu. Po dziewięciu latach pobytu w Zgromadzeniu, ubogacona łaską oblubieńczej więzi z Chrystusem, umocniona ufnym przeżywaniem cierpienia, złożyła na łożu śmierci śluby wieczyste. Zmarła 7 stycznia 1933 r. w Białce Tatrzańskiej. W uroczystości pogrzebowej w Oświęcimiu wzięły udział licznie zebrane Siostry Serafitki, Wojsko Polskie, przedstawiciele władzy miejskiej, byłe legionistki i inni. W dowód wdzięczności siostry przygotowały uroczystą akademię ku jej czci. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Oświęcimiu.