"Czy nastąpiło tak wielkie wydarzenie jak to lub czy słyszano o czymś podobnym?" Czy ktoś - poza Duchem Świętym - mógłby wymyślić coś podobnego? Jeden Bóg, ale w Trzech Osobach! To prawda, która daleko wykracza poza nasz umysł i zdolność pojmowania, dlatego w całej pełni przypomina nam o tym, że to nie my jesteśmy twórcami wiary. Że wobec tej tajemnicy musimy z pokorą stanąć przed Bogiem i powiedzieć: nie rozumiem tego. I zamiast analizować, jak to jest możliwe, oddać Bogu chwałę. "Poznaj dzisiaj i rozważ w swym sercu, że Pan jest Bogiem, a na niebie wysoko i na ziemi nisko nie ma innego!"
Ale oprócz tajemnicy Jedności Trójcy, istnieje prawda jeszcze bardziej zadziwiająca, którą ukazuje popularna ikona Trójcy Świętej Rublowa, mianowicie to, że Bóg zaprasza człowieka do udziału w tej Trójcy! Małego, słabego, grzesznego człowieka Bóg dźwiga i podnosi do wspólnoty z samym Sobą! "Szczęśliwy naród wybrany przez Pana!" (Psalm 33)
W tym momencie rozum jest już zupełnie bezradny, dlatego "sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi". Inaczej nie ma możliwości aby przyjąć tę prawdę, tylko Duch Święty może nas o tym przekonać. (Rz 8, 14-17)
(Mt 28, 16-20) Jednak wiemy, że nasza wiara jest krucha, często wątpimy. I znów Słowo przychodzi nam z odpowiedzią, bo i o Apostołach mówi, że "niektórzy jednak wątpili". Nawet spotykając się ze Zmartwychwstałym! A co na to Jezus? Czy wysyła ich na uzupełniające rekolekcje? Czy każe im czytać więcej mądrych książek? Czy może zwalnia ich z funkcji Apostołów i postanawia wybrać innych? "Wtedy Jezus podszedł do nich i przemówił tymi słowami: "Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata". Posyła tych niedowiarków na głoszenie Ewangelii wszystkim narodom! I pewnie dziś wobec naszych współczesnych wątpliwości powtórzyłby dokładnie to samo...
Może właśnie dlatego Matka Małgorzata była wielką czcicielką Trójcy Świętej? Bo zachwycał ją fakt, tego, że Bóg jest zdolny zaprosić człowieka do tej Najświętszej Wspólnoty i tego samego kruchego człowieka obdarzyć tak wielkim zaufaniem, by posłać go w Swoim Imieniu na cały świat! I może właśnie dlatego zostawiła nam tę modlitwę na każdą niedzielę:
O Przenajświętsza Trójco, która przez łaskę mieszkasz w duszy mojej, Uwielbiam Ciebie.
O Przenajświętsza Trójco, która przez łaskę mieszkasz w duszy mojej, Spraw, bym Cię miłowała coraz goręcej
O Przenajświętsza Trójco, która przez łaskę mieszkasz w duszy mojej, Uświęcaj mnie coraz bardziej.
Zostań ze mną, Panie, Bądź moją prawdziwą radością.
Wysławiam Cię i wielbię, Trójco Przenajświętsza, w zjednoczeniu z ową nieskończoną chwałą, którą OJCIEC sławi od wieków Syna i Ducha Świętego, przez swoją nieograniczoną wszechmoc. Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu, jak była na początku, teraz i zawsze, i na wieki wieków. Amen.
Wysławiam Cię i wielbię, Trójco Przenajświętsza, w zjednoczeniu z ową nieskończoną chwałą, którą SYN sławi od wieków Ojca i Ducha Świętego przez swoją niezgłębioną mądrość. Chwała Ojcu...
Wysławiam Cię i wielbię, Trójco Przenajświętsza, w zjednoczeniu z ową nieskończoną chwałą, którą DUCH ŚWIĘTY sławi od wieków Ojca i Syna przez swoją niezmierzoną miłość. Chwała Ojcu...
Trójco Przenajświętsza, Ojcze, Synu i Duchu Święty, cześć najgłębszą Ci oddaję i ofiaruję Ci najdroższe Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo Jezusa Chrystusa obecne na wszystkich ołtarzach całej ziemi, jako zadośćuczynienie za wszystkie grzechy i zbrodnie, zniewagi, świętokradztwa i obojętności, którymi ludzie nieustannie obrażają Twój Boski Majestat i zasmucają Niepokalane Serce Maryi. Przez zasługi Najsłodszego Serca Jezusowego i wstawiennictwo Jego Dziewiczej Matki, najpokorniej błagam o miłosierdzie, ratunek i łaskę nawrócenia dla biednych grzeszników. Amen.
W sobotę 19 maja sześcioro uczniów ORW Sancja miało swój wielki dzień! Natalka, Justyna, Ala, Klaudia, Liam i Gosia po raz pierwszy przyjęli Jezusa w Komunii Świętej (choć przecież dobrze wiemy, że mają z Nim o wiele lepszy kontakt niż my wszyscy...).
I choć nie było laptopów, smartfonów i skuterów w prezencie, to było ogromnie dużo MIŁOŚCI! Dziękujmy dziś Bogu za ich życie i prośmy za ich rodziny i opiekunów.
Podczas długiego weekendu majowego miałyśmy okazję wyjechać do Wilna. Większość naszej czteroosobowej grupy była tam po raz pierwszy; jedynie s. Elia miała kilka wspomnień z tego miejsca sprzed paru lat. Dlatego tym większe było nasze zdziwienie, gdy z dnia na dzień przekonywałyśmy się coraz bardziej, że Wilno jest miastem, w którym Polskę można znaleźć na każdym kroku.
Dzień 0.
Pierwszym znakiem tego był fakt, że pod swój dach przyjęła nas wspólnota Sióstr od Aniołów – polskie zgromadzenie bezhabitowe (choć w trzyosobowej wspólnocie dwie siostry były rodowitymi wilniankami). Z jedną z nich zaraz po przyjeździe poszłyśmy do parafialnego kościoła pw. św. Krzyża na Eucharystię w języku… polskim. To, co zwróciło naszą uwagę, to (oprócz tego, że można było od razu wyczuć większą dbałość o piękno liturgii i szacunek dla Słowa Bożego, niż bywa to u nas; oraz że nikt nie wymawia „Ł”) duży wizerunek Pana Jezusa Miłosiernego, odmienny od tego, który znamy z polskich kościołów. Taki sam wisiał w domowej kaplicy sióstr i w prawie każdym z kilkunastu kościołów (a także cerkwi), które udało nam się zobaczyć. Miał On nam towarzyszyć i prowadzić nas podczas tej szczególnej pielgrzymki…
Niewątpliwie wzbudzałyśmy zainteresowanie. W tej odległej o kilka kilometrów od centrum dzielnicy, o wdzięcznej nazwie Jeruzalem, chyba nieczęsto można zobaczyć habit. Już w drodze na Eucharystię zagadnął nas kleryk z pobliskiego seminarium; z taką samą ciekawością zatrzymywali nas później ludzie, z którymi modliłyśmy się podczas Mszy Świętej, pytając skąd jesteśmy i co tu robimy. Całe szczęście, że prawie wszyscy potrafili mówić po polsku, bo język litewski – wbrew temu co mogłoby się wydawać – jest chyba jednym z najtrudniejszych języków świata, a na pewno mocno odbiega korzeniami od całej reszty języków słowiańskich.
Dzień 1.
Nasz pierwszy oficjalny dzień litewski rozpoczęłyśmy od dotarcia do Archikatedry. Już poprzedniego dnia s. Sebastiana przeprowadziła dla nas szybki kurs obsługi kasowników w autobusach, gdyż wyglądały one dokładnie tak jak te, które można było spotkać w Polsce kilkanaście lat temu, a bilet odbija się w nich ręcznie, na zasadzie dziurkacza, co dla nas – nieco młodszego pokolenia – okazało się niebywale skomplikowane. Wileńska „matka kościołów” z zewnątrz przywodząca na myśl starożytne rzymskie lub greckie budowle, w środku przechowuje trumienkę z doczesnymi szczątkami św. Kazimierza – czczonego przecież bardzo także i w Polsce, więc już nawet mocno nie zdziwiło nas, że obie panie przewodniczki opowiadały swoim grupom historię tego miejsca po… polsku (jednak z charakterystycznym litewskim akcentem). Nie mogąc z powodu remontu wejść na znajdujące się w pobliżu Wzgórze Giedymina, postanowiłyśmy wspiąć się na nieco wyższą i odleglejszą Górę Trzech Krzyży, która wynagrodziła nam podjęty trud przepiękną panoramą całego miasta. „Czy siostry wiedzą może, co to za cerkiew z tymi złotymi kopułami?” – wyraźnie wymawiane „Ł” wskazywało na rodowitych Polaków. To rodzina z Radomia, która tak jak my wybrała się do Wilna na długi majowy weekend, ale w przeciwieństwie do nas nie zaopatrzyli się w plan miasta i kieszonkowy przewodnik, a postanowili polegać tylko Mapach Google, które w tym wypadku niestety ich zawiodły.
Po tym wstępnym „rzucie oka” na miasto, które zamierzałyśmy zdobyć w ciągu kolejnych 3 dni, postanowiłyśmy zejść inną trasą niż ta, którą wchodziłyśmy. W efekcie znalazłyśmy się prawie przed drzwiami kościoła pw. św. Piotra i Pawła, który zachwycił nas swoim barokowym pięknem. Oddaliłyśmy się już nieco od centrum starówki, ale według tego, co pokazywała mapa, byłyśmy już niedaleko od punktu opisanego jako „Dom Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia”. Jakże wielkie było nasze zdziwienie, gdy okazało się, że celem naszej wędrówki poprzez zupełnie zwyczajne wileńskie osiedla do złudzenia przypominające te, które znamy z Poznania czy z Warszawy, jest drewniany, szary, parterowy domek, znajdujący się na podwórzu niedawno wyremontowanego, kolorowego Domu Dziecka; zaraz obok huśtawek, ślizgawek i piaskownicy. Wyglądał co najmniej tak, jakby ktoś go tu przeniósł z innej epoki i nie zastanawiał się, gdzie go stawia. Nawet nie byłyśmy pewne, czy można wejść do środka. Na szczęście drzwi były otwarte. A za nimi przywitał nas sympatyczny, brodaty Litwin, który nieco łamaną polszczyzną opowiedział nam historię tego domu: o tym, jak siostry były zmuszone go opuścić i już nigdy więcej nie powróciły; o tym, że kiedyś to one prowadziły ten Dom Dziecka; że przez długie lata ten budynek pełnił funkcję graciarni; a wreszcie o tym, jak udało się go odzyskać i jak dowiedział się, które z pomieszczeń to była cela s. Faustyny i uświadomił nas, że właśnie znajdujemy się w miejscu, gdzie rozpoczęła pisać Dzienniczek, gdzie Jezus regularnie jej się objawiał, gdzie podyktował jej tekst Koronki, że piec, przy którym stoimy, to prawdopodobnie ten sam, w którym spaliła pierwszą wersję Dzienniczka… W tym urzekającym swoją prostotą miejscu, przy relikwiach s. Faustyny i ks. Michała Sopoćki, ustawionych na tle wileńskiego wizerunku Miłosiernego, o godzinie 15.00 w kilkuosobowej polsko-litewsko grupie odmówiliśmy Koronkę do Bożego Miłosierdzia. Ja osobiście miałam poczucie, że znajduję się w centrum kultu Miłosierdzia, że to jest najwłaściwsze na świecie miejsce do odmawiania tej prostej, ale jakże potężnej modlitwy; poczucie, którego nie miałam nigdy znajdując się chociażby w Krakowskich Łagiewnikach. Zauroczone tym miejscem, niechętnie zbierałyśmy się do dalszej drogi, dlatego aby przedłużyć jeszcze nieco modlitewne zamyślenie, włączyłyśmy za pomocą telefonu nagranie pierwszych stronnic Dzienniczka i wsłuchiwałyśmy się w ich treść, siedząc na drewnianych ławach, wyobrażając sobie s. Faustynę stojącą na samym początku wielkiej misji, zapisującą te karty właśnie tu…
W końcu jednak trzeba było ruszyć z powrotem w stronę centrum. W drodze minęłyśmy Polską Ambasadę (zamkniętą, gdyż był to dzień 1. maja) i skierowałyśmy się w do zaznaczonego na naszej mapie kościoła pw. Pana Jezusa znajdującego się przy dawnym klasztorze trynitarzy (dziś to budynek seminarium). Drewniane wnętrze kościoła zachwycało swoją surowością. W głównym ołtarzu – a jakże by inaczej! – ten sam wizerunek, który przed chwilą widziałyśmy w Domku s. Faustyny. Wzdłuż rzeki Neris (in. Wilia) stanowiącej naturalną północną granicę Starego Miasta, powróciłyśmy po 5 godzinach pielgrzymki do naszego punktu startowego, czyli na Plac Archikatedralny. Nie mając konkretnego planu na to, do którego z kościołów udamy się na Eucharystię, sprawdziłyśmy godziny wieczornych Mszy Świętych i postanowiłyśmy przejść bardziej w głąb starówki, a konkretnie do kościoła pw. św. Kazimierza, w którym to miała być sprawowana Eucharystia o godzinie 18.00. Jako że już o 17.20 byłyśmy na miejscu, ucieszyło nas, gdy w ogłoszeniach wyczytałyśmy, że Msza Święta w maju jest o 17.30. Jednak brak zapalonych na ołtarzu świec i mszału wzbudził nasze podejrzenia. Gdy zapytałyśmy stojącą przy wejściu panią, o to czy będzie tu Msza Święta, w odpowiedzi usłyszałyśmy „Ja nie panimaju”, ale po chwili namysłu dodała: „Mišios šiandien niet”. Czyli Mszy nie będzie. A więc konsultując się po raz kolejny z internetową wyszukiwarką, musiałyśmy udać się do innej świątyni. Niestety kościół św. Jana, który obrałyśmy za nasz kolejny cel, był zamknięty. Nieco już zmartwione skierowałyśmy się do kościoła św. Teresy, dzięki czemu zupełnie nieoczekiwanie znalazłyśmy się tuż obok Ostrej Bramy, która jest właśnie kaplicą tego kościoła. Trwało właśnie nabożeństwo majowe po polsku, jednak Msza Święta, która miała być po nim odprawiana była w języku litewskim. Wolałyśmy jednak to, niż ryzykować poszukiwanie kolejnego kościoła. Wspomagając się „Oremusami” przeżyłyśmy naszą pierwszą (a jak się okazało nie ostatnią) Eucharystię po litewsku. Z kazania nie zrozumiałyśmy ani słowa. No może tyle, że było coś o Panu Jezusie :)
Po Mszy Świętej oczywiste było, że musimy udać się do Matki Bożej. Tej, która swoim zatroskanym, matczynym okiem, patrzy na całe miasto, na cały świat, na wszystkich, którzy w swoim codziennym zabieganiu, mniej czy bardziej świadomie przechodzą pod jej świętym wizerunkiem, pod tabernakulum, które przecież też się tam znajduje. Jaka to wielka pokora Syna Bożego! Że pozwala się nam, ludziom, mijać tak obojętnie, zawsze wierząc i licząc na to, że kiedyś zauważymy Jego pełną Miłości obecność! Spotkanie było krótkie, bo o 19.00 kaplica jest zamykana. Powierzyłyśmy Matce wszystkich spotkanych tego dnia ludzi oraz to wszystko, co jeszcze przed nami i po ogromnej duchowej uczcie, udałyśmy się na poszukiwanie jakiejś uczty dla ciała, bo mimo że śniadanie u sióstr było bardzo pożywne, to jednak jeden posiłek dziennie przy przejściu 17 kilometrów to trochę mało.
Na następny dzień zaplanowałyśmy wyjazd do Trok, ale to już osobna historia…
śmy się już nieco od centrum starówki, ale według tego, co pokazywała mapa, byłyśmy już niedaleko od punktu opisanego jako „Dom Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia”. Jakże wielkie było nasze zdziwienie, gdy okazało się, że celem naszej wędrówki poprzez zupełnie zwyczajne wileńskie osiedla do złudzenia przypominające te, które znamy z Poznania czy z Warszawy, jest drewniany, szary, parterowy domek, znajdujący się na podwórzu niedawno wyremontowanego, kolorowego Domu Dziecka; zaraz obok huśtawek, ślizgawek i piaskownicy. Wyglądał co najmniej tak, jakby ktoś go tu przeniósł z innej epoki i nie zastanawiał się, gdzie go stawia.
